Er stond hier een heel verhaal over wie ik ben en wat ik zoal doe, werk, liefhebberijen en interesses. Alles gedelete. Voor dat soort zaken kijk je op mijn linkedin en op de site van mijn werk. Dit blog is er omdat ik een dappere dodo ben.
Laat ik mezelf voorstellen met teksten van anderen over mij: Mijn moeder: "Dappere dodo". Mijn oma: "Een zondagskind en een blij-levertje". Nrc Next: "Ze had weliswaar gedaan wat veel van onze oma's niet konden, maar ze was niet gelukkig". Voila, dit is een adequate opsomming. Ik heb mezelf ontwikkeld, gereisd en geëxperimenteerd, maar ben recentelijk ook verward en bang. Dat heeft de journaliste van Nrc Next goed gezien in haar stuk. Mijn oma's omschrijving klopt ook. Ik ben een zondagskind, vrolijk en positief karakter. Mijn moeder slaat de spijker op z'n kop: Dappere Dodo. Dat kan zo op mijn shirt. Ik voel mezelf een dodo: koddig, dapper en met uitsterven bedreigt.
Het is jammer dat uitgerekend de koddige en dappere wezens ophouden te bestaan. Sommige mensen denken dat dodo's dom waren en dat ze daarom zijn uitgestorven. Maar ze waren niet te dom, dodo's hadden het te goed. De dodo is een soort duif, maar dan een van ongeveer 20 kilo, 1 meter hoog en zonder vliegvermogen. Men denkt dat de dodo zijn vliegvermogen verloor omdat er op het eiland Mauritius voldoende eten op de grond was en de dodo's er geen natuurlijke vijanden hadden. Totdat er in de zestiende en zeventiende eeuw hongerige zeemannen aanmeerden. Ze schoten op dodo's voor hun maaltijd en brachten in hun kielzog nieuwe roofdieren mee in vorm van varkens en Makaken. Met als treurig resultaat dat pas een eeuw na de dood van de allerlaatste dodo werd opgemerkt dat de vogel was uitgestorven. Nu staat de dodo symbool voor uitstervende rassen en antiquiteiten.
Je zou het niet zeggen maar hippe, hoogopgeleide single vrouwen in de randstad vertonen overeenkomsten met de dodo. Ook zij hebben het te goed en worden met uitsterven bedreigd. Wij zijn lekker aan het spelen, ontwikkelen onszelf en genieten van onze vrijheid. We scharrelen nietsvermoedend rond zonder vreesch, noch oog, voor onze natuurlijke vijanden: voorbijtrekkende zeebonken en de voortschrijdende tijd.
Opeens was ik 36. Dat is een cruciale leeftijd, dan gaan mensen tegen je zeggen dat je nog zeeën van tijd hebt. Zodra ze dat doen, moet je oppassen: vanaf dan ben je eigenlijk te laat. Tijd om te stoppen dralen, dromen en voor je uit te schuiven, tijd om met een goede planning in je achterzak aan de slag te gaan. Vol goede moed. Dat is wat ik op dit blog doe. Ik maak een lange termijn planning voor je leven. Een planning die concreet is en ervoor zorgt dat je handelingsbekwaam wordt over je eigen levensloopscenario. Ik wil er, samen jullie, voor zorgen dat we plezier krijgen in een probleem dat we liever voor ons uitschuiven.
Wordt geen dodo, doe mee aan PLAN B!
